انشاءدرباره فلسطین - میهن مهر

قلم برمی دارم که بنویسم، اما گویا قلم هم توانایی نوشتن وصف این ظلم را ندارد که اگر بخواهد بنویسد باید از ۶۴ سال جنایت در خاک فلسطین بنویسد. ظلم و ستمی که در اذهان مردم دنیا ثابت شده است.از قلمم می خواهم بنویسد؛ می گوید: از کجایش بنویسم که حتی از یادآوری آن عاجز هستم، اما بگذار چند خطی از این کودکان معصوم فلسطینی بنویسم که این روزها تنها خون، گلوله، خرابی، ناله و مرگ را شاهدند که شاید تنها دلخوشی آنان این باشد که صباحی دیرتر بمب و گلوله بر سرشان فرود آید. تا امروز کودکانی در آغوش مادرانشان به خواب رفته و چشم نگشوده اند بلکه به خواب دیگری رفته اند. کودکان زیادی در میان دود و آتش بدون دارو و غذا روی تختهای بیمارستان در برابر چشم مادرانشان درد می کشند و خاموشند. کودکان غزه برای مرگ به دنیا نیامده اند، کودکان غزه این روزها تلخ ترین روزهایشان را تجربه می کنند. ما می خواهیم بگوییم که همیشه در غم و شادی با هم هستیم و با هم خواهیم ماند، دشمن شما دشمن ما هم هست و تا آخرین نفس با هم در برابر دشمن متجاوز و خون خوار می ایستیم و شعار مرگ بر اسرائیل و مرگ ببرامریکا سر دهیم.

                                                             

سلام کودک فلسطینی اسم من عاطفه عصاره است. وقتی من تلویزیون را روشن می کنم و تصویر شما را می بینم دلم برای همه تان می سوزد مخصوصا” برای کودکان آواره که پدر و مادر و خانواده شان را از دست داده اند و روز و شبشان را بسختی زیادی به پایان می رسانند. من برای شما آرزو می کنم که یک روزی شما هم در آرامش و امکانات فراوان زندگی کنید. همیشه به یادتان هستم.

سلام کودکان فلسطینی من شادی ظاهر طحان هستم و از ایران برای شما نامه می نویسم. من خیلی برای شما ناراحت هستم. هر وقت اسم فلسطین را می شنوم به یاد شما می افتم. من اسرائیل را دوست ندارم چون شما را اذیت می کند. برای شما خیلی ناراحتم که پدر و مادر و خانواده هایتان مرده اند و شما بی سر پناه و آواره شده اید. امیدوارم زودتر سر زندگی خودتان برگردید و دیگر اسرائیل شما را اذیت نکند.

سلام کودک فلسطینی، امیدوارم هر جا باشی حالت خوب باشد. از این که می بینم زخمی و ناراحت هستی غمگینم. این را بدان که هر جا باشی به یاد تو هستم و خواهم ماند. هر وقت کاری می کنم به یاد شما می افتم. من شما را خیلی دوست دارم.

                         

سلام! من شما را دوست دارم و تحسینتان می کنم. برای شما خوشحالم ، چون شما کودکان و نوجوانان فلسطینی، پدران و مادرانی دارید استوار، خواهر و برادرانی صبور و نفسی دارید قوی برای مبارزه با تیر و ترکش.

سلام دوست سختی کشیده من …

امیدوارم هرچی زودتر حالت خوب بشه و بتونی دوباره برگردی پیش خانوادت و بتونی از کشورت دفاع کنی. از تو می خوام با سختی هات بسازی و به آینده امیدوار باشی و مطمئن باشی خدا همیشه محافظ و نگه دار توست.

 سلامی به گرمای محبت

دوستان عزیزم من شما را نمی شناسم ولی می دانم که شما در سختی فراوانی زندگی می کنید واز تحصیل کردن محروم مانده اید ولی دوسستان من بدانید که اجر شما با خداست .

ایران مبارکی

سلام , سلامی به گرمی خون های از دست رفته شما .

برای شما آرزوی پیروزی می کنم .

سلام من شقایق هستم از کشور ایران و خیلی خوشحال هستم از اینکه به شما نامه می نویسم .من می خواهم شما را به خاطر این همه استقامت تحسین کنم . به امید روزی که شما هم  مثلبقیه کودکان در صلح و صفا زندگی  کنید .

سلام بر تو ای کودک فلسطینی ممکن است که تو مرا نشناسی. ای کودک فلسطینی، من با تو ابراز همدردی می کنم و تو را دوست می دارم، تو نباید نا امید شوی چون همه مسلمانان جهان از شما حمایت می کنند و در راهپیمایی روز جهانی قدس شرکت می کنند و به اسرائیل و امریکا نشان می دهند که تا آخرین قطره خونشان از فلسطین دفاع می کنند و نشان می دهند که بیدارند و در برابر حمله آنها هوشیارند و با این کارشان آمریکا و اسرائیل را می ترسانند. من هم در راهپیمایی شرکت می کنم. کاش تو هم یک نامه برای من می فرستادی و از قدس و بیت المقدس تعریف می کردی. من می دانم که اسرائیل شصت سال است که قدس را اشغال کرده و بسیاری از مردم فلسطین را بی خانمان کرده است و اما تا به حال نتوانسته است که تمام فلسطین را به چنگ بیاورد. من با این که یک کودک یهودی هستم اما آرزو می کنم که هر چه زودتر قدس آزاد شود و شما به سرزمین های پدریتان بازگردید.

سخن گفتن از رنج های کودکان فلسطینی، هیچ گاه عمق آن را نمی کاود و هر چه فریاد بزنیم که بچه های فلسطینی هم در خیابان های تمیز شهر، مغازه های اسباب بازی فروشی می خواهند، فقط فریاد زده ایم. در این میان، روزانه، کودکانی در اوج مظلومیت و بی گناهی، نه فقط شکنجه می شوند، بلکه دارند رو به نابودی می روند.

نگاهی به کودکان فلسطینی با رویکرد آینده سازان انتفاضه و لزوم هم بستگی و هم دردی با آنان به عنوان پشتیبانی از آینده انتفاضه، رهیافت اصلی این نوشتار است.

در فلسفه اخلاق، افزون بر فعل اخلاقی، نیت و قصد نیز ارزش ویژه ای دارد. در فرهنگ اسلامی، نیت با سنجش بسیاری از اعمال مرتبط است. حتی در متون اسلامی، خوش آیندی و رضایت مندی با فعالیت های یک گروه یا اعلام انزجار از آنان، دلیل بر سهیم بودن در اعمال آن گروه است.

حال امروزه که ملت مسلمان فلسطین و حتی کودکان و نوجوانان آن دیار مظلوم در هجوم ستم صهیونیست ها گرفتار آمده اند، هر کس باید به اندازه خویش، راهی برای حمایت از این مظلومان بجوید؛ زیرا سکوت، همان رضایت مندی به رفتار صاحبان زور و قدرت صهیونیستی است و اعلام انزجار از آنان، حتی به قدر اعلام هم بستگی با مظلومان فلسطینی، حمایت و همراهی با فرزندان فلسطینی است. بر این اساس است که امام ساجدان، در دعای ۳۸ صحیفه سجادیه به خداوند عرضه می دارد که:«پروردگارا!پناه می برم به تو از مظلومی که در مقابل من بدو ستم شود و من او را یاری نکنم.» امام صادق علیه السلام نیز می فرماید: «سه گروه در یک ظلم شریکند: ستم کار، یاری دهنده بر آن و کسی که بر انجام آن راضی باشد».

به راستی، چرا هم دردی و هم بستگی و چرا با کودکان و نوجوانان؟ آیا هم بستگی با افرادی در فرسنگ ها فاصله، شدنی است؟

هم دردی و هم بستگی، واژگانی اند که خاستگاه آنها را باید در عمق مفهوم انسانیت جست وجو کرد. در جهان بدون مرز امروز، هیچ اندیشه و مکتبی بدون وحدت و هم بستگی راه به جایی نخواهد برد. هم بستگی با کودکان و نوجوانان، گویا سخنی از جنس دیگر است. مهم ترین سود هم بستگی با فرزندان فلسطینی، افزون بر بعد نوع دوستی و عاطفه جویی انسان، جنبه تربیتی و آموزشی آن برای همه کودکان مسلمان، چه فلسطینی و چه غیر فلسطینی است. به یقین، آینده جهان اسلام در دستان کودکان امروز است و فرماندهان آزادی بخش فلسطین، نوجوانان فلسطینی امروزند و حمایت کنندگان از ایشان، نوجوانان ایرانی خواهند بود .پس شعار هم بستگی در این روز، از دوراندیشی بزرگ جهان اسلام خبر می دهد. همچنین حمایت از نسل جدید فلسطین، تلاش برای ترسیم آینده قدس است؛ امری که نه فقط مسلمانان، بلکه دشمنان هم به دلیل تهاجم فرهنگی و نظامی خود در سرزمین های اشغالی، در تحقق آن می کوشند. سرانجام اینکه هم بستگی با فرزندان فلسطینی، نیازی یک طرفه نیست. همه کودکان مسلمان، چه در فلسطین، لبنان، عراق، افغانستان و حتی ایران و دیگر کشورهای مسلمان، در خطر تهاجم صهیونیست جهانی هستند و خواهند بود.

حضور صفابخش پدر، گرمای نوازش دستان او، پناه گرفتن در میان سینه های ستبر و مردانه اش، نشستن بر زانوان پر اقتدار پدر و سواری بر شانه های بلند او، حقوقی هستند که از سوی مجمع های بین الملل برای کودکان و نوجوانان فلسطینی نادیده گرفته شده اند. هر چند فرزندان فلسطینیان هنوز هم فقط در قطع نامه ها و بیانیه های سازمان ملل، بازی و حتی زندگی می کنند، ولی یتیم بودن، رنجی است که هیچ کس تقصیر آن را به عهده نمی گیرد.

بسیاری از بچه های فلسطینی، همواره پدر را بر روی دیوار خانه های خود دیده اند و جای لب هایشان بر روی عکس کاغذی او رنگ باخته است. کشیدن دست نوازش و دل گرمی بر سرِ فرزندان داغ دیده فلسطینی، با اعلام هم بستگی و هم دردی با آنان، کوچک ترین گام برای انتقام خون پدران و برادران مسلمانمان است.

اهمیت تربیت نسل های آینده برای حفظ یک تفکر و جریان، کمتر از پی ریزی و تأسیس آن مکتب نیست. این فرزندان شهدای مقاومت فلسطینند که مسیر آزادی خواهی پدرانشان را ادامه می دهند. حال در این میان، اگر نسلی و فرزندی در کار نباشد، چه باید کرد؟

امروزه در فلسطین، هر چند سکوتی پر از فریادهای شاد کودکانه بر همه جا حکم فرماست؛ هر چند بیشتر کسانی که خونشان ریشه های انتفاضه را محکم تر می سازد، نوجوانان و کودکانند؛ هر چند کودکانی، زندان های اسرائیل را برای به دنیا آمدن بر بیمارستان ها ترجیح می دهند، ولی رنج اصلی آنجاست که این نسل آینده، برای رفتاری ننگین تر برگزیده شده اند: نسل کشی و کودک کشی.

این نجوای کودک فلسطینی، گوش جهان را کر کرده است: آنها نمی خواهند ما بزرگ شویم تا از آنها نخواهیم که از سرزمینمان بیرون روند. آنها نمی خواهند ما بزرگ شویم تا نهال مقاومت را هرچه تنومندتر سازیم. از این رو، می بینیم تامی لبید، رئیس یکی از احزاب اسرائیل، با کمال گستاخی چنین می گوید: «اسرائیل باید کودکان فلسطینی را تا پیش از اینکه بزرگ شوند و دولت مجبور به مقابله با آنان گردد، بکشد».

محیط، یکی از مهم ترین و مؤثرترین عوامل رشد و شخصیت کودکان و نوجوانان است. دلاورانی که انقلاب اسلامی ایران را رقم زدند، فرزندانی بودند که در فرآیند مبارزات انقلاب، رشد کردند و شخصیت یافتند. امروزه در فلسطین هم انتفاضه، به عنوان مدرسه و مکتب مقاومت و شهادت، شخصیت و روحیه فرزندان فلسطینی را پولادین و آنان را برای آینده نهضت تربیت می کند. گزارش زیر، چارچوب ذهنی فرزندان سرزمین زیتون را بهتر آشکار می سازد:

نیمی از پسر بچه های دوازده ساله معتقدند شهادت، بهترین اتفاق زندگی یک انسان است. در نظر آنها، تنها شکل قدرت و افتخار، شهادت است. دیوارهای مدرسه پر است از نقاشی های کودکان که تانک ها و بالگردهای اسرائیلی، خانه فلسطینیان را منهدم می کنند. بچه های فلسطینی، عکس های شهدا را کنار نشان های ورزشی و…، بر دیوار اتاق خود نصب می کنند. در کلاس های نقاشی، نود درصد کودکان، حوادث انتفاضه را نقاشی می کنند.

آنان مسیر را به خوبی تشخیص داده اند. بزرگ تر از اندیشه های بسیاری از روشن فکران غربی و حتی اسلامی، ذهن های کوچکشان، هدف بزرگی را نشانه گرفته است. البته حریف و دشمن آنان صهیونیسم جهانی است و آنها به پشتیبانی و هم بستگی برادرانشان نیازمندند.

شوشَن ابوترکی، دختر نوجوان فلسطینی است. او هر روز در راه مدرسه مجبور بود از جلو ایستگاه بازرسی سربازان اسرائیلی بگذرد. وحشت هر روز همراهش بود. این همه ترس او را خسته کرده بود. بنابراین، با همان قدرت اندکش تصمیم گرفت به سربازان مسلح اسرائیلی حمله کند. این دختر نوجوان فوری دستگیر شد و سه ماه در زندان بود. او فقط چهارده سال داشت. او پس از آزادی دیگر نمی خندید، به ندرت حرف می زد و شب ها در خواب فریاد می کشید.

عامر الفار، نوجوان شانزده ساله فلسطینی است. کودک ربایی و ستم های اسرائیلی ها، چنان عامر را به خشم آورده بود که برای عملیات شهادت طلبانه به یکی از گردان های فلسطین پیوست. روز یازده آبان ۱۳۸۳، عامر به بازار مرکزی شهر تل آویو رفت و عملیات شهادت طلبانه انجام داد و به شهادت رسید. یک روز بعد، اسرائیلی ها، خانه خانواده عامر را با خاک یکسان کردند.

دیشب خواب دیدم که تنهایی دارم می روم خانه خواهرم در بیت جَلا. در بین راه چند سرباز صهیونیست یک دفعه بر سرم ریختند و مرا کتک زدند. هر چه التماس کردم، فایده ای نداشت. یک دفعه همه شان رفتند. بعد دیدم توی دستم یک اسلحه است. نمی دانم از کجا آمده بود. ماشه را کشیدم و همین طور که به زمین شلیک می کردم، شروع کردم به دویدن.

این، نمونه ای از خواب یا بهتر بگوییم کابوس هر شب یک دختر یازده ساله فلسطینی است.

 

منبع : http://mehrmihan.ir/an-essay-on-palestine/

مطالب جالب دیگر